Van de prehistorie tot ongeveer 1600 was het eenvoudig. Als je een boerderij of schuur nodig had dan trommelde je al jouw familie en vrienden op. Samen bouwde je de schuur en deze bleef 300 jaar staan.
Het werd wat ingewikkelder toen we meerdere verdiepingen gingen bouwen. Dit was de groeiperiode voor de aannemerij. Deze had immers alle expertise in huis, samen met de vakmensen die het werk konden realiseren. De gouden eeuw voor de aannemerij.
Vanaf ongeveer 1850 veranderde er weer wat. Huizen kregen een gasaansluiting, later ook stromend water en zelfs elektriciteit. Installatietechniek was in opkomst.
Maar bij de meeste gebouwen was het bouwtechnische deel verreweg de hoofdmoot.

In de 170 jaren die daarop volgden ging het heel snel. Er kwamen steeds meer, niet bouwkundige, toepassingen in een gebouw. Denk aan communicatienetwerken en luchtbehandeling. Al deze installaties vormden ook en steeds grotere moot van de aanneemsom. Vaak overschrijdt deze zelfs de aanneemsom. Toch blijft de aannemer aan zijn oude rol vasthouden. Door de financiële crisis heeft hij veel van zijn vakmensen ontslagen en deze zijn vaak nu in andere branches werkzaam. Sommigen worden als zzp-ers weer ingehuurd. Hiermee is ook een deel van de vakkennis helaas verdwenen bij de aannemer. Het verdienmodel van de aannemer verschuift langzaam naar die van een dirigent die iedereen aanstuurt, het hele bouwproces overziet en overal een (kleine) toeslag opzet in het kader van risicodekking.

Is dit nog wel van deze tijd? Is het niet beter om iedereen van het team, op basis van absoluut vertrouwen en gelijkwaardigheid, bij elkaar te zetten? Ik weet zeker dat hier hele mooie dingen uit kunnen komen. De klant krijgt vaak een beter product en in veel gevallen ook goedkoper. Als je als een team werkt dan kan er ook een gezamenlijke pot zijn voor faalkosten in plaats van dat iedereen zijn eigen potje creëert en zo het product ongemerkt duurder maakt.

Laten we in de bouw meer samen optrekken om het beste in prijs en kwaliteit voor de klant te realiseren.